Sevgiliye...

Kimse seni benim kadar sevemez sözleri hiç bir zaman inandırıcı ve doğru gelmemiştir bana. Çünkü altında büyük bir mesuliyet yatıyor ve bazen insanoğlu sahip çıkamıyor dudaklarından dökülen sorumluluğa.

Herkes bir başka sever, herkes bir farklı ...Sonra herkes bir başka unutur, herkes bir farklı hatırlamaz...

Be'ni Ademin doğasında vardır unutmak...

Kimi çeker gider, kimi bekler biter; ama neticede herkes ve her şey bir şekilde unutulur...Toprağın altında ve üstünde hatırlanmayı bekleyen ne unutulmuşlar, ne yeri doldurulmuşlar vardır bu vefasız dünyada.

Hem ne demiş insanoğlu: "Bir gün biri gelir ve sen bütün gidenlere teşekkür edersin.

Sadece bu satırlar bile ortaya koyuyor kimsenin vazgeçilmez olmadığını...

İnsanoğlunun hamurunda, mayasında vefasızlık var, bunu inkar edemeyiz...

Kimse seni benim kadar sevmeyecek sözleri palavradır benim için ... Bu sebeptir ki ben kimseye bu sözlerle hitap etmemişimdir...

Ama bu gece yalnızlığın en dip, en karanlık köşesinden, odamdan sevgiliye sesleneceğim. Rüzgarın perdesiyle dalğa geçtiği penceremden süzülüp, karanlığımı aydılnlatan ay ışığı altında büyük konuşup, bin mana, bin anlam katmaya çalıştığım kelimeler dizeceğim satırlarıma...

Belki ay ışığı, belki mum ışığı, belki de O'na olan aşkımın nuru aydınlatacak kalemimi ve kağıdımı...

Ben bir yar sevdim...

Ben bir yar sevdim ki uğruna feda edemediğim her nefes alışım için her gün binlerce defa utandım kendimden.

Ben bir yar sevdim ki koynunda yer bulup, yar olmak için yaprak olup savrulmayı, gazel olup O'na karışmayı ne çok istiyorum bilemezsiniz...

Ben bir yar sevdim ki Cennetin kokusunu bu fani dünyada burnumun direyini sızlata- sızlata o duyurdu bana...Itır, ıtır aşk kokuyor, anne kokuyor, evlat kokuyor, yurt kokuyor, yuva kokuyor...

Ben bir yar sevdim ki canımdan can, kınalı kuzularıma ellerimle kınalar yakarım O'nun için...

Ben bir yar sevdim ki kanımla rengine renk, güzelliğine süs katmak için gözümü kırpmadan ölürüm.

Onsuzluğu aklıma dahi getiremiyorum. Hasreti verem eder, yokluğu kül. İçimdeki en büyük yangınım da odur, bin yıllık susuzluğuma çare, damla- damla, avuç-avuç pınarım da o...

Ben bir yar sevdim...

Ben öyle bir yari sevdim ki Karabağ olup boğazıma düğüm gibi oturdu, Musul, Kerkük olup göz yaşlarında boğdu beni...Turan olup hasretiyle tüketiyor...

Ve ben bir yar sevdim ki Vuslatın şerbetini kana kana dikmek için başıma her gece Rabbe açılmakta ellerim...

Unutulmazım ve vazgeçilmezim sevgili....

Şimdi iddia ediyorum :

Kimse seni benim kadar sevemez ey VATAN...!

Kimse seni benim kadar bekleyemez ey TURAN...!

Kimse seni benim kadar arzulayamaz ey ŞEHADET...!