İnsanın onurunu ayaklar altına alan ve bu davranışıyla seksen beş milyon insana ve bütün yerli ve yabancı basının önünde kendisine yardımcı olmak için cananla başla çalışan gazeteciye tokat atan sözde duayen gazeteciyi kınıyorum.

Gazetecinin bu davranışı karşısında hiçbir şey olmamış gibi konuşmasına devam eden sayın başkanının tutum ve davranışını da vaktinde tepki koyma ferasetini gösteremediği için adına üzüldüğümü belirtmek istiyorum.

Asıl problemin daha derin olduğunu ve bu olayın zuhur etmesini de genç muhabir için bir talihsizlik olarak alıyorum ancak bu olayla bugün basın mensuplarının içinde kimlerin olduğunun ve geçmişte de bir başka duayen gazetecinin bir ailenin mahremine kamera koyarak intihara sebep olduğunu biliyoruz.

Bütün bunlar basın özgürlüğünün çok ötesinde kişisel haklara tecavüz, aşağılama, hor görme ve milletin üzerinde bir tahakküm kurma psikolojisinin su yüzüne çıkmış bir tezahürüdür.

Ülkemizde "Beni tanıyor musun, ben şuyum, asarım, keserim" gibi tehditvari davranışlar sergileyen başka mesleklerin de olduğunu biliyoruz.

Bu vahim olaylar şehirleşememenin, medenileşememenin, azgınlığın ve asiliğin bir sonucu olduğunu düşünüyorum.

Kendine yapılmasını kabul etmeyeceğin böyle bir davranışı başkasına ne kadar rahat reva görüyorsun?

Bizim çocuklarımıza, gençlerimize ve bütün insanlarımıza öncelikle saygılı olmak gibi bir sorumluluğumuz var.

Biz bu sorumluluğu harfiyen yerine getirmek zorundayız, şunu da belirteyim ki bizler mesleğimiz gereği üniversite gençliğiyle sınıf ve laboratuvarlarda birlikte oluyoruz.

Hiçbir zaman gençlerin onurunu kıracak bir söz ve davranış içinde bulunamayız ancak zaman zaman çok az da olsa nahoş davranışlar sergileyenler olur ancak bu durum psikiyatrik bir vaka olarak değerlendirilir!