BİR KABİR VE DONAN ZAMAN…

Bir kabri ziyaret ettim geçenlerde…

Yüreğimdeki hüzün bulutları eşlik ederken ruhuma, gözlerimden akması gereken yaşlar yalnızlığımın dipsiz kuyusuna pıtır pıtır aktı durdu.

Düşen her damlada acı denizim biraz daha kabardı. Küçük dalgalar şeklinde gönül sahilime vurup durdu.

Zaman donup kaldı, ben kaldım…

Baktım hâlâ o soğuk dokuz ocak günündeyim.

Donan sadece tabiat değilmiş, zaman da donup kalmış. Zamanla beraber benim de yaşama gücüm, yaşama sevincim, tahammül gücüm donmuş.

Yıllar geçmiş, siyah saçlar, kar beyaza dönmüş ama benim gönlümdeki çocuk, kaybettiğim canın arkasından eli böğründe, gözü yaşlı olduğu gibi kalmış.

Hiç ama hiç büyümemiş…

Acılar insanı olgunlaştırır derler ama benim ruhumdaki yalnız, kimsesi olmayan, boynu bükük o küçük çocuk hiç büyüyememiş.

Her sabah gözünü açtığında önce yüreğindeki o tarifsiz acıyı hissetmiş.

Aldığı her nefes alev olmuş, nefsini, benliğini yakmış.

Her gülüşün sonunda noktayı yine o tarifsiz acı koymuş.

Bilmez miymiş herkesin bir gün muhakkak göçüp gideceğini?

Elbet bilirmiş…

Bilirmiş ama yine de zamansız yaşanan bu yolculuk sonucunda eli böğründe, acılarla dolu bir rıhtımda tek başına kala kalmış.

Gerçeği kabul etmiş ama acısına engel de olamamış.

Yanmış, pişmiş ama baş kaldırmak aklına bile gelmeden mutlak itaat etmiş.

Her şeyin O’ndan gelip O’na döneceğini bilip O’na şeksiz teslim olmuş.

İçinden küçük küçük seslerle yalvarmış, vuslat gününü arzulamış.

Her gün, her an yalvarmış, deva dilemiş, sabır dilemiş, cennet bahçelerinde komşu olmayı korkarak, çekinerek çaresizlik içinde mırıldanmış.

İşte, uzaktan olsa bile yapılan bir kabir ziyareti sonunda şehidine dünyalar, hayaller dolusu dua etmiş.

Şehidime, canım kardeşime dualarımla yapmış olduğum bir ziyaret bir bayram gününde gerçekleşti.

Sevdiklerini kaybedenler ne demek istediğimi herhalde daha iyi anladılar.

Ruhumdan taşıp gelen bu ifadeleri bir dua niyetiyle kaleme döküyor, sevdiklerini kaybedenlere, geride kalanlara sabırlar diliyorum.

Kapını çalmadan ölüm,

Sen de uyan ey deli gönlüm…